Bir gün İmam Əli (ə) məscidə daxil oldu. Bir cavanı görür ki, ağlayır və insanlar da onu əhatə edib, təsəlli verirlər. İmam (ə) ona yaxınlaşır və soruşur: "Niyə ağlayırsan?
Cavan deyir: "Ya Əli! Qazi mənim üçün bir hökm vermişdir ki, bilmirəm doğrudur, yoxsa yanlış. Bu camaat atamı özləri ilə səfərə aparmışdı. İndiki qayıdıblar, atam onlarla birlikdə deyildir. Atamı onlardan soruşanda, dedilər ki, ölübdür. Dedim: "Bəs malı nə oldu?”. Dedilər: "Heç bir mal qoyub getməyibdir”. Onları qazinin yanına apardım və onlar and içdilər və getdilər. Halbuki, mən yaxşı bilirəm ki, atam özü ilə səfərə çoxlu mal aparmışdı”.
İmam (ə) özü, həmin cavan və o camaat bir yerdə qazinin yanına gəldilər. İmam (ə) buyurdu: "Ey qazi! Bu insanların arasında necə hökm vermisən?”.
Qazi dedi: "Bu cavan iddia edir ki, atası bu insanlarla səfərə gedib və geri qayıtmayıbdır. Onlardan soruşdum və dedilər ki, ölübdür. Soruşdum malı nə oldu? Dedilər: "Malı qalmayıbdır”. Cavana dedim ki, şahidin var, o da dedi ki, yoxdur. Ona görə də onları and içdirdim.
İmam (ə) buyurdu: "Heyhat! Belə bir hadisədə belə hökm verirsən? Bu məsələdə elə hökm verərəm ki, məndən əvvəl heç kəs verməmişdir, məgər Davud peyğəmbərdən (ə) başqa”.
Nökərinə əmr etdi ki, pəhləvanları çağırsın. Hər birini bir dəstəyə vəkil etdi və sonra buyurdu: "Nə deyirsiniz? Güman edirsiniz ki, mən bu cavanın atası ilə nə etdiyinizi bilmirəm? Əgər bunu bilməsəm, nadan olaram”. Buyurdu: "Bunları bir-birlərindən ayırın və hər birini məscidin bir sütunun arxasında saxlayın. Başlarını paltarları ilə bağlayın ki, bir-birini görə bilməsinlər”.
Sonra öz katibini çağırdı və buyurdu: "Kağız və mürəkkəb hazır et!”.
İnsanlar Həzrətin (ə) ətrafında toplaşdılar. Həzrət (ə) buyurdu: "Nə zaman mən "Allahu Əkbər” desəm, siz hamınız "Allahu Əkbər” deyin”.
İmam (ə) onlardan birini tək çağırdı və yanında əyləşdirdi. Üzünü açdı və katibinə deyilənləri yazmasını əmr etdi. İmam (ə) buyurdu: "Nə zaman bu cavanın atası ilə evindən çıxmısan?”. Dedi: "Filan gündə”. Buyurdu: "Hansı ay idi?”. Dedi: "Filan ayda”. Buyurdu: "Hara çatan zaman o, öldü?”. Dedi: "Filan yerə”. Buyurdu: "Kimin evinin qapısında öldü?”. Dedi: "Filan şəxsin”. Buyurdu: "Nə xəstəliyi var idi?”. Dedi: "Filan xəstəlik”. Buyurdu: "Neçə gün xəstə oldu?”. Xəstə olduğu günlərin sayını dedi. Buyurdu: "Hansı gündə öldü? Kim ona qüsl verdi? Kim onu dəfn etdi? Kəfəni hansı parçadan idi? Kim ona namaz qıldı? Kim onu qəbrə qoydu?”. O, bütün bu sualların cavabını verdi. İmam (ə) bütün bu sualları verəndən sonra buyurdu: "Allahu Əkbər”. İnsanların hamısı təkbir deməyə başladı. Dostları yəqin etdilər ki, artıq həmin kişini öldürdüklərini etiraf etmişdir. Həzrət (ə) əmr verdi və üzünü bağlayıb yerinə apardılar.
Başqa birini çağırdı və yanında əyləşdirdi, üzünü açdı və buyurdu: "Güman edirsiniz ki, mən sizin nə etdiyinizi bilmirəm?”.

O, dedi: "Ey Əmirəl-möminin! Mən onlardan biri idim. Ancaq onu öldürməyə razı deyildim”. Sonra hər biri gəlib cavanın atasını öldürdüklərini və malını götürdüklərini etiraf etdilər. İmam (ə) həmin malları alıb, cavana qaytardı. Atasının öldürülməsinə görə də hökm çıxartdı.

/Deyerler.org/скачать dle 10.3фильмы бесплатно

www.ehlibeyt.info